การศึกษาใหม่ของอังกฤษพบว่าทศวรรษหลังจากเล่นกีฬาในระดับที่มีการแข่งขันสูงนักกีฬาเยาวชนหลายคนโดยเฉพาะผู้เล่นฟุตบอลได้รับบาดเจ็บจากการเล่นกีฬา
อย่างไรก็ตามมีผู้บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่ร้ายแรงพอที่จะยุติเกมของนักกีฬาได้
“การมีส่วนร่วมกีฬาแม้ในระดับหัวกะทิดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายอย่างร้ายแรง
นักกีฬาหนุ่มน้อยมากที่หยุดเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ “ดร. Nicola Maffulli ผู้เขียนการศึกษากล่าวว่าศัลยแพทย์กระดูกและข้อที่ Keele University School of Medicine ใน Stoke-on-Trent ประเทศอังกฤษเขากล่าวว่าการบาดเจ็บส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับสายพันธุ์ของข้อต่อ
Dr. Alejandro Posada หัวหน้าคณะเวชศาสตร์การกีฬาของคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยไมอามีเรียกว่าการค้นพบ “ข้อมูลที่มีประโยชน์ แต่ฉันไม่แน่ใจว่ามันน่าประหลาดใจจริงๆ”
เขากล่าวว่าข้อมูลใหม่ควร “ดีสำหรับผู้ปกครอง” อย่างไรก็ตาม “ พวกเขามีความอุ่นใจที่จะเรียนรู้ว่าถ้าลูก ๆ ของพวกเขาแข่งขันกีฬา – แม้ในระดับที่สูงมาก – พวกเขาอาจได้รับบาดเจ็บบ้าง แต่พวกเขาไม่จำเป็นต้องบาดเจ็บแบบหยุดงาน”
ทีมงานของ Maffulli ตีพิมพ์ผลการวิจัยใน จดหมายเหตุของโรคในวัยเด็กของสัปดาห์นี้
นักวิจัยได้ทำการศึกษาข้อมูลจากการฝึกอบรมนักกีฬาหนุ่ม (TOYA) ซึ่งติดตามนักกีฬาเยาวชนที่มีการแข่งขันสูงจำนวน 453 คนอายุ 8 ถึง 16 ปีระหว่างปี 2530-2535 สิบปีต่อมาผู้เข้าร่วมการศึกษา 203 คนตอบคำถามดังนี้ แบบสอบถามแบบเน้นในส่วนของอุบัติการณ์การบาดเจ็บ
เกือบครึ่งหนึ่งของผู้ตอบแบบสอบถามกล่าวว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บที่เกี่ยวข้องกับกีฬาอย่างน้อยหนึ่งครั้ง อย่างไรก็ตามในบรรดา 94 คนที่ไม่ได้เล่นกีฬาอีกต่อไปมีเพียง 15 คน (ประมาณร้อยละ 16) ที่อ้างถึงอาการบาดเจ็บเนื่องจากเหตุผลที่พวกเขาหยุด
Maffulli และเพื่อนร่วมงานของเขาพบว่าผู้เล่นฟุตบอลชายทุกคนได้รับบาดเจ็บมากที่สุดโดยเกือบสองในสาม (63.6 เปอร์เซ็นต์) รายงานการบาดเจ็บส่วนใหญ่ที่ร่างกายส่วนล่าง พวกเขาตามมาด้วยนักยิมนาสติกเกือบ 52 เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่รายงานอาการบาดเจ็บอย่างน้อยหนึ่งครั้ง – โดยส่วนใหญ่จะอยู่ด้านหลัง – ในช่วงทศวรรษของการเล่นกีฬา ผู้เล่นเทนนิสคนต่อมาก็ครึ่งหนึ่งกล่าวว่าพวกเขาบาดเจ็บจากอาการบาดเจ็บที่ไหล่ นักว่ายน้ำมีแนวโน้มที่จะได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุดจากกลุ่มใด ๆ ในการศึกษาโดยมีรายงานการบาดเจ็บเพียงร้อยละ 28
ไม่น่าแปลกใจนักวิจัยพบความสัมพันธ์ระหว่างระดับการแข่งขันกีฬาและอัตราการบาดเจ็บในหมู่ผู้ที่ยังคงใช้งานหลังจาก 10 ปีกับผู้ที่แข่งขันในระดับนานาชาติหรือระดับชาติของการแข่งขัน – ซึ่งต้องใช้การฝึกอบรมอย่างเข้มข้นมากขึ้น อัตราการบาดเจ็บสูงกว่าผู้ที่อธิบายตนเองว่าเป็นนักกีฬาสันทนาการ
อัตราการบาดเจ็บของคู่แข่งอันดับต้น ๆ คือ 87.5% แม้ว่านักวิจัยจะสังเกตว่าการศึกษามีนักกีฬาเพียงแปดคนในระดับนี้ จากการเปรียบเทียบ 47.1 เปอร์เซ็นต์ของนักกีฬาที่ทำกิจกรรมสันทนาการในขณะนี้รายงานว่าได้รับบาดเจ็บในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา
นักวิจัยพบว่าในบรรดานักกีฬาที่ยังคงเล่นกีฬาที่พวกเขาเล่นตั้งแต่ยังเด็กเพียง 14 คนกำลังแข่งขันในระดับนานาชาติหรือระดับประเทศ
“ การเป็นนักกีฬายอดเยี่ยมเมื่อเด็กไม่ได้เป็นตัวทำนายว่าพวกเขาจะเป็นคู่แข่งระดับสูงหรือไม่เมื่อพวกเขาโตขึ้น” Maffulli กล่าว
นอกจากนี้การตัดสินใจหยุดกีฬาไม่เกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บเป็นหลักนักวิจัยพบ แต่ปัจจัยอื่น ๆ
“ ดูเหมือนว่าจะมี ‘อาการเหนื่อยหน่าย” เขากล่าว “ นักกีฬาบางคนต้องการชีวิตทางสังคมเล็กน้อยหรือเมื่ออายุมากขึ้นพวกเขาก็ตระหนักว่ามีชีวิตมากกว่าการฝึกเล่นกีฬา”
ในการศึกษาอื่นของนักกีฬาและการบาดเจ็บกีฬานักวิจัยที่ศูนย์สุขภาพมหาวิทยาลัยแมคกิลล์ (MUHC) ในมอนทรีออลพบว่านักฟุตบอลมีโอกาสได้รับบาดเจ็บที่คอมากกว่าผู้เล่นฮอกกี้หรือฟุตบอลมากกว่าสองเท่า
การรายงานข่าวล่าสุดของวารสารเวชศาสตร์การกีฬาของอังกฤษ พบว่าผู้เล่นฟุตบอลได้รับความเดือดร้อนจากการบาดเจ็บที่คอเช่นการแตกหักอย่างรุนแรงและการเคลื่อนที่ในอัตรา 5.85 ต่อผู้เล่น 10,000 คนเมื่อเทียบกับการบาดเจ็บที่คอ อัตรา 2.8 ต่อผู้เล่น 10,000 คนสำหรับผู้เล่นฮอกกี้และ 1.67 ต่อผู้เล่นฟุตบอล 10,000 คน
